Sokrates ölüyordu. Öğrencileri ağlayıp sızlamaya başlamışlardı; bu doğaldı fakat Sokrates onlara,

- “Kesin! Beni rahatsız etmeyin, ölümü araştırmama izin verin. Dikkatimi dağıtmayın. Daha sonra ağlaya bilirsiniz, çok yakında gitmiş olacağım. Şu anda, bırakın ölümün ne olduğunu sorgulayayım. Hayatım boyunca ölümün gerçekliğine girmek için bu anı bekliyordum,”

dedi.

Zehirlenmişti. Ölümün ne olduğunu izleyerek, ölümün ne olduğunu sorgulayarak yatağında uzanıyordu.
Ve daha sonra öğrencilerine,

- “Ayaklarım uyuşuyor fakat hala önceden nasılsam öyleyim. Benden hiçbir şey alınmadı. Varlığıma dair hissim önceden olduğu kadar tam. Ayaklarım gidiyor,”

dedi. Ardından,

- “Bacaklarım gidiyor fakat ben hala aynıyım. Kendimi daha az bir şeye indirgenmiş göremiyorum. Ben bütün kaldım,”

dedi. Sonrasında dediki:

- “Karnım uyuşuyor, ellerim uyuşuyor,”

Ancak o çok heyecanlıydı, mest olmuştu.

- “Fakat sana hala söylüyorum, ben aynıyım, benden hiçbir şey alınmadı,”
Ve ardından gülümsemeye başladı ve şöyle dedi:

- “Bu gösteriyor ki er ya da geç ölüm kalbimi de alacak fakat beni alamaz,”

Sonra;

- “Ellerim gitti, şimdi kalbim dahi fenalaşıyor ve bunlar son sözlerim olacak çünkü dilim uyuşuyor. Fakat sana söylüyorum, hatırla, bunlar benim son sözlerim:

“Ben hala aynıyım, tamım.”