Bazı kavramlar vardır, hayatımızda yeri yoktur. Tepkisel bir dirençle değil, bilmeyiz nasıl bir yer teşkil ettiğini.
Hiç sorgulamadık, hiç açıp çekmeceye bakmadık altında üzerinde, içinde ne var diye. Sandık ki herkes için bu böyle, sandık ki herkesin o işi ele alış şekli böyle.
Halbuki onca benzerliğimizin yanında o kadar farklıyız ki birbirimizden.
Hatta bu "aynılık" ön kabulü de bize çok hata yaptırıyor ilişkilerimizde. Doğamız gereği yapageldiğimiz konular aslinda...

Örneğin kolaylık!

Dersimiz kolaylıksa, bu hayatta bunu öğrenmeye gelmişiz demektir. Bir şeylerin kolaylıkla nasıl yapılacağını bilmiyoruz, bunda zorlanıyoruz demektir.
En basitinden en karmaşığına kendini meydan muharebesinde hisseder kişi. Hatta bu şekilde bir akıştan içten içe gurur duyar.
"İmkansız diye bir şey yoktur, zor biraz zaman alır" hikayesi!
Hayatının mottosu, ruhunun madalyasıdır.

Oysa ki başka yaşam formlarına göre bu çaba bir zorlama ya da vakit kaybıdır.
Doğum haritalarında yönetici ve koruyucu gezegeni yani almuteni Mars olan kisilerde bu eğilimi daha cok görürüz. Ekmeğini taştan çıkarmak!
Bilinçaltı zaten bunu yaptıkça mutlu olur.
Çabaladıkça, hayatta zorlandıkça beslenir, güçlenir. En azından böyle hisseder.

Fakat sorulması gereken sorular vardır.
Kolaylıkla bir şeylerin çözülmesi için neyi, hangi bakış açımı değiştirmem gerekir?
Zorlanmak bende ne ifade ediyor?
Hayatın akışında bu kadar zorlamasaydım neyi yaratırdım?
Bu kadar zorlanarak, kolaylığı seçmeyerek kendimi neyi yaratmaktan, kendime hangi alanı açmaktan alı koyuyorum?
Ve hayatın bana neşe, kolaylık ve ihtişamla gelmesi için neler mümkün?